Per hogesnelheidstrein doorreis ik Frankrijk richting Montpellier, een middelgrote en leuke stad met veel studenten. Vanaf daar ga ik verder naar Barcelona, dat denk ik geen introductie behoeft, maar waar ik nog nooit geweest ben. Via Andorra, dat eveneens onbekend terrein voor me is, gaat de reis naar Algeciras in Zuid‑Spanje, waarvandaan ik de veerboot naar Marokko neem.
Hoe ze het precies klaarspelen weet ik niet, maar Omaanse mannen dragen 24/7 hagelwitte en strak gestreken gewaden, die er zo piekfijn uitzien dat ze niet zouden misstaan in een wasmiddelreclame. Omo. Oman. Een ervaren marketeer moet hier iets van kunnen maken, zou je zeggen.
Toen ik eind vorige eeuw na een rondreis van een jaar terugkwam uit Australië, vroegen meerdere mensen wat het mooiste was dat ik gezien had in die twaalf maanden. Daar kon ik geen antwoord op geven, want Australië is zo divers en ik had zoveel plekken bezocht, dat het moeilijk was om daar een winnaar uit te selecteren. Als je me dezelfde vraag nu opnieuw stelt, weet ik het meteen: Tasmanië is het mooiste dat ik heb gezien aan de andere kant van de wereld. En Tasmanië is het enige deel van Australië waar ik destijds niet geweest ben.
Udaipur heeft de reputatie de meest romantische plek van India te zijn. De stad ligt aan een meer, waarin de gebouwen aan de overzijde en het witte paleis op het eiland weerspiegelen. Vanaf de waterkant ziet het meer er bij zonsopkomst en ‑ondergang prachtig uit. Het oude centrum bestaat uit een netwerk van smalle straatjes, waarin je winkels, markten, werkplaatsen, restaurants en koeien en geiten tegenkomt. Door de toename van gemotoriseerd verkeer in de steegjes en met de komst van hotels die allemaal het beste zicht op het water beloven, is de vermaarde romantiek soms ver te zoeken.
Deze fotoserie geeft een indruk van wat je op reis zoal tegenkomt in het kleinste kamertje. Er staan enkele smetteloze toiletten tussen, maar ook een paar minder uitnodigende exemplaren.
Ze zeiden het van tevoren, de twee mensen uit India die ik ontmoette tijdens het paardrijden. India is overweldigend. Het is er warm, er is smog, er is herrie en het is er vooral erg druk. Overal zijn massa’s mensen. “In India there’s no concept of personal space whatsoever”, zoals zij het formuleerden. “Je zult je heel wat keren afvragen waar je aan begonnen bent, maar je zult uiteindelijk ook terug kunnen kijken op een zeer bijzondere reis.”
Turkmenistan is een land dat je niet zomaar binnenkomt. Iedere bezoeker heeft een visum nodig, dat je pas kunt krijgen als je in het bezit bent van een door de autoriteiten goedgekeurde Letter Of Invitation (LOI). Deze kan alleen aangevraagd worden door een erkende reisorganisatie in Turkmenistan, waar je een tour moet boeken. Tijdens je verblijf moet je continu vergezeld worden door een gids, het is niet toegestaan om op eigen houtje rond te reizen in het land.
‘Stan’ betekent ‘land’ en er zijn zeven onafhankelijke landen met dit achtervoegsel. Vijf behoorden ooit tot de Sovjet‑Unie. Ik bezoek er vier, te weten Oezbekistan, Tadzjikistan, Turkmenistan en Kirgizië (Kirgistan). En daar is meteen vraag 1 van de kennisquiz: noem de drie andere ‑stans. Nee, ’Verweggistan’ keurt de jury niet goed.
Gelukkig is het niet zo warm, is het eerste wat ik denk als ik vanuit het vliegveld bij Panama-Stad de tropische hitte instap. Vervolgens moet ik opdringerige taxichauffeurs op botte wijze negeren, maar dat is een vaardigheid die ik intussen tot in de nopjes beheers. Ik wil namelijk per bus richting stad, dat is een stuk avontuurlijker, en geen taxipiloot die mij op andere gedachten gaat brengen. Het duurt even voor ik de juiste halte heb gevonden, maar met hulp van lokale bevolking kom ik uiteindelijk aan in het oude centrum, op loopafstand van de plek waar ik zijn moet.
Someone-elsie: een foto van iemand die bezig is een selfie te nemen.
Deze fotoserie brengt dit nieuwe fenomeen fraai in beeld. Het leek me verstandig om waar nodig de gezichten te vervagen, stel je voor dat jij ertussen zit.